Door: Thomas Dillema
De trip naar een supermarkt op een regenachtige zomerdag blijft altijd een frustrerend fenomeen. Door de hoge temperaturen en luchtvochtigheid besluit je dat het niet wijs is een jas of trui aan te trekken, maar eigenlijk is het net te koud voor een T-shirt. Uiteindelijk besluit ik toch maar dat optie twee de beste van twee slechten is.
Middels een flinke windvlaag besloot Moeder Natuur mij gedurende mijn wandeling van nog geen vijf minuten te straffen voor dit idee. Kletsnat loop ik de Albert Heijn binnen. Het doel: een zak appelen en een paar pistoletjes voor bij de soep, waarvan ik nog een halve pan van die avond ervoor over had. Nadat ik met mijn klotsende All Stars gefrustreerd naar het bakkersgedeelte ben gebeend, word ik al snel overvallen door een nieuwe irritatie. Waar zijn in vredesnaam de plastic zakjes? Ik ga per slot van rekening niet met vier pistoletjes in de hand door de regen naar huis banjeren.
De regen heeft zich inmiddels vermengd met de wax in mijn haar en nestelt zich in mijn oogleden. Aangetast oriëntatie vermogen en een flinke prik in de ogen. Na flink wrijven blijkt dat het antwoord op mijn vragen zich al enige tijd recht onder mijn neus bevind. ‘Verszakje’, staat er op het kartonnen etiket van het netvormige tasje. Dertig cent. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat ik in de eerste instantie niet stond te springen van enthousiasme bij het zien van dit nieuwe milieuvriendelijke initiatief. Dit had waarschijnlijk veel van doen met mijn regenirritatie. Maar daar ging het me op dat moment niet om. Het ging me ook niet om de dertig cent die ik ervoor neer moest leggen. Want wat is dertig cent nou? In dit geval zelfs een investering, want de bedoeling van het verszakje is dat ik ‘m bij mijn volgende winkelbezoek weer gebruik.
Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik me enorm ergerde aan de nieuwe tasjes. In mijn hoofd somde ik op wat voor goeds ik allemaal al deed voor het milieu: afval scheiden, minder lang douchen, bijna nooit eten weggooien, vaker spullen bij de kringloop kopen. En nu komt dít er nog bij. Natuurlijk besloot ik het zakje wel te kopen. Wat moest ik anders?
Eenmaal thuisgekomen hijs ik mezelf in droge kleren en begin ik me, onder het genot van die kom soep, toch af te vragen wat voor impact mijn verszakje gaat hebben. De cijfers liegen er niet om, zo staat op de website van Albert Heijn. Het gebruik en dus het hergebruik van deze nieuwe tasjes scheelt uiteindelijk 130 miljoen zakjes. Dat komt neer op 243.000 kilo plastic. En daar houdt het voor Albert Heijn niet op. Ook bij de bezorgservice wordt er ingezet op een milieuvriendelijkere aanpak. Klanten kunnen namelijk hun plastic boodschappentasjes meegeven aan de bezorgers. Hierdoor kan er 645.000 kilo plastic (wat neer komt op 31 miljoen tasjes) gerecycled worden.
Gezien het feit dat Nederland als doel heeft in 2050 volledig circulair te zijn zullen we gaan moeten wennen aan meer milieuvriendelijke maatregelen. Deze besluiten zorgen er soms voor dat je zelf ook een muizenstapje extra moet zetten. Ik merkte in deze dat ik al chagrijnig werd van het idee dat ik nu ook al voor een korte boodschap een tas moet gaan meenemen. Het vereist iets meer moeite en denkwerk dan voorheen. En eigenlijk kan dat helemaal geen kwaad. We zijn de afgelopen jaren immers, als ik voor mijzelf mag spreken, toch een beetje gemakzuchtig geworden.
Naast dat we tot op heden klakkeloos een plastic zakje tevoorschijn trekken bij de aankoop van een paprika zijn we gewend onze favoriete programma’s te kunnen kijken wanneer we maar willen, kan je voor een paar euro een ritje op een willekeurige elektrische scooter maken die op de hoek van je straat staat geparkeerd en wordt de randstad inmiddels bestookt door bezorgservices die binnen 10 minuten met je gewenste boodschap voor de deur staan. Als daar nu een beetje denkwerk voor in de plaats komt is dat volgens mij een kleine prijs om te betalen.
